ELVIN JONES

[Admin]

ELVIN JONES
http://www.elvinjones.com/
http://www.drummerworld.com/drummers/Elvin_Jones.html
http://www.luxmedia501.com/badurl.html


Elvin Jones in 1976

Background information
Birth name Elvin Ray Jones
Born September 9, 1927 (1927-09-09)
Origin Pontiac, Michigan, U.S.
Died May 18, 2004 (aged 76)
Genres Modal jazz
Avant-garde jazz
Hard bop
Mainstream jazz
Post-bop
Occupations drummer, bandleader
Instruments drums
Associated acts John Coltrane, Charles Mingus, Thad Jones, Hank Jones

Elvin Ray Jones (September 9, 1927 – May 18, 2004) was a jazz drummer of the post-bop era.[1] He showed interest in drums at a young age, watching the circus bands march by his family's home in Pontiac, Michigan.

He served in the United States Army from 1946 to 1949 and subsequently played in a Detroit houseband led by Billy Mitchell. He moved to New York in 1955 and worked as a sideman for Charles Mingus, Teddy Charles, Bud Powell and Miles Davis.

From 1960 to 1966 he was a member of the John Coltrane quartet, a celebrated recording phase, appearing on such albums as A Love Supreme. Following his work with John Coltrane, Jones led several small groups, some under the name The Elvin Jones Jazz Machine. He recorded with both of his brothers during his career, jazz musicians Hank Jones and Thad Jones.


Biography
Early life
Elvin Jones was born in Pontiac, Michigan. By age two he said he knew he held a fascination for drums. He would watch the circus marching band parades go by his home as a boy, particularly fascinated by the drummers (sometimes wandering off for miles after the parade). Following his early passion, Elvin joined his high school's black marching band, where he developed his foundation in rudiments. Jones began service in the United States Army in 1946. He was discharged in 1949, and returned home penniless. Jones said he borrowed thirty-five dollars from his sister when he got back to buy his first drumset.

Elvin began his professional career in 1949 with a short-lived gig in Detroit's Grand River Street club. Eventually he went on to play with artists such as Charlie Parker, Miles Davis, and Wardell Gray. In 1955, after a failed audition for the Benny Goodman band, he found work in New York, joining Charles Mingus's band, and releasing a record called J is for Jazz.

1960-1966: John Coltrane and Beyond
In 1960, he joined with the classic John Coltrane Quartet, which also included bassist Jimmy Garrison and pianist McCoy Tyner. Jones and Coltrane often played extended duet passages. This band is widely considered to have redefined "swing" (the rhythmic feel of jazz) in much the same way that Louis Armstrong, Charlie Parker, and others did during earlier stages of jazz's development. He stayed with Coltrane until 1966. By that time, Jones was not entirely comfortable with Coltrane's new direction and his polyrhythmic style clashed with the "multidirectional" approach of the group's second drummer, Rashied Ali.

Jones remained active after leaving the John Coltrane group, and led several bands in the late sixties and seventies that are considered highly influential groups. Notable among them was a trio formed with saxophonist and multi-instrumentalist Joe Farrell and (ex-Coltrane) bassist Jimmy Garrison, with whom he recorded the Blue Note album Puttin' It Together. Jones recorded extensively for Blue Note under his own name in the late sixties and early seventies, with groups that featured prominent as well as up and coming greats. The two volume Live at The Lighthouse showcases a 21- and 26-year-old Steve Grossman and Dave Liebman, respectively. Other musicians of note who made significant contributions to Elvin's music during this period were baritone saxophonist Pepper Adams, tenor saxophonists George Coleman and Frank Foster, trumpeter Lee Morgan, bassist Gene Perla, keyboardist Jan Hammer and Jazz - World Music group Oregon.

Late career

Elvin Jones's handprints in ceramic tile at Juan-les-Pins (1976) Elvin Jones' sense of timing, polyrhythms, dynamics, timbre, and legato phrasing brought the drumset to the foreground. Jones was touted by Life Magazine as "the world's greatest rhythmic drummer", and his free-flowing style was a major influence on many leading rock drummers, including Mitch Mitchell (whom Jimi Hendrix called "my Elvin Jones") and Ginger Baker. He appeared as the villain Job Cain in the 1971 off-beat Western film Zachariah, in which he performed a drum solo after winning a saloon gunfight. In 1999, Jones worked with Our Lady Peace on their album Happiness...Is Not a Fish That You Can Catch. He was featured playing drums on the song "Stealing Babies", which was also featured on their 2009 compilation album The Very Best of Our Lady Peace.

Jones performed and recorded with his own group, the Elvin Jones Jazz Machine, whose line up changed through the years. Sonny Fortune and Ravi Coltrane, John Coltrane's son, both played saxophone with the Jazz Machine in the early 1990s, appearing together with Jones on In Europe on Enja Records in 1991. Jones, who taught regularly, often took part in clinics, played in schools, and gave free concerts in prisons. His lessons emphasized music history as well as drumming technique.

Elvin Jones died of heart failure in Englewood, New Jersey on May 18, 2004. He is survived by his first wife Shirley and his second, albeit common-law, wife Keiko (Elvin married Keiko before divorcing Shirley, meaning that legally he and Keiko were not married). Elvin Jones is survived by his son Elvin Nathan Jones of California and daughter Rose-Marie from Sweden.
***

Jones kardeşlerin en küçüğü
Sevin Okyay

25/05/2004

Evde müzik varmış, ta başından beri. Ne de olsa, Hank Jones ve Thad Jones'ın kardeşi. "Onlar müzisyen olmasaydı bile, ben olurdum" demişti bir seferinde. Onda bu ritim duygusu varken, olurdu sahiden. Bir eleştirmene göre 'Dünyanın en büyük ritmik davulcusu'ydu. Elvin Jones bu dünyadan ayrılırken arkasında acılarla birlikte, yeni bir davulculuk anlayışı ve kubbede baki kalacak pek çok hoş seda bıraktı. Acılar son döneme ait. Kalp yetmezliğinden ölen Jones, zor günler geçirmişti. 38 yıllık karısı Keiko Jones, "Artık mutlu" dedi, "Acı çekmiyor. Öyle uzun süredir mücadele ediyordu ki."
Ne kadar da iyi mücadele ediyordu. Neredeyse son anlara kadar çalıştı. Zayıflamıştı, halsizdi ama ful bir set çıkarabiliyordu gene de. Oksijen tüpünün yanında olması koşuluyla, tabii. Jazz Times'da çıkan 5 Mayıs tarihli bir yazıda, Elvin Jones'un son günlerde 15 dakikalık muhteşem bir solo bile çıkardığı belirtilmiş. Derginin okurları, onun ölümün eşiğinde olduğu söylentilerini duyunca, itham edici mektuplar göndermişler. Elvin orada ölüyor, siz şunun bunun turnesinden söz ediyorsunuz gibisinden suçlamalarda bulunmuşlar. Dergi de, onun hayatta, sıhhat ve afiyette olduğunu yazarak kendini savunuyor. Ne yazık! Söylentiler, kısa süre sonra gerçek halini aldı. Elvin Ray Jones, bu dünyayı 76 yaşında terk etti.
Caz tarihine John Coltrane'in davulcusu olarak geçmişti ama, meselenin bundan ibaret olmadığını daha önce de sonra da kanıtladı. Eleştirmenlerin onun için kullandığı sıfatlar, Jones'u tarife yetmez: yanardağ, fırtına, daimi hareket makinesi... Onun atağının gücünü, fikirlerinin karmaşıklığını ve yaklaşımının özgünlüğün bir araya getirecek tek bir sıfat bulmak zor. Belki de en iyisi, basit ama doğru bir sıfata sığınmak: Büyük Elvin Jones.
Zıt-zamanlı çalma stiliyle (zilde 4/4'lük, davulda 8'lik varyasyonları) yalnızca caz davulcularının çalış şeklini değiştirmekle kalmadı, birkaç kuşak rock'çıyı da etkiledi.
Ne var ki, Coltrane'le birlikte geçen yıllarının öncesi-sonrasından söz ederken, bu benzersiz dönemi de es geçiyor gibi görünmek istemeyiz. Zaten Elvin'in çok kendine özgü üslubunun da bu dörtlünün sound'unda büyük payı vardır. Sadece beş yıl birlikte oldular ama Coltrane, Jones, piyanist McCoy Tyner ve basçı Jimmy Garrison'ın kaydettiği albümler, bugün bile caz müziği için etkin bir kıstas oluşturur, 1960'lı yılların unutulmaz öncü müziğidir. Özellikle 1964 yapımı 'A Love Supreme', gelmiş geçmiş en iyi caz albümlerinden biridir.
Elvin, iki iyi caz müzisyeninin, piyanist Hank Jones ile trompetçi Thad Jones'un küçük kardeşiydi. Detroit caz sahnesine 1940'ların sonunda girdi. 20 yaş civarındaydı. 1955'te Benny Goodman grubuna girme ümidiyle New York'a geldi, başarısız oldu ama gelmişti bir kere, kaldı. Coltrane'den önce Mingus ve Powell'la çaldı. Coltrane'den ayrılınca bir süre Ellington'la çalıştı, Avrupa'ya gitti, sonra da New York'a dönüp kendi gruplarını kurdu. Joe Farrell ve George Coleman'lı grubu Jazz Machine adıyla (bu adda bir albümü de var), cazı seven herkesin hafızasına nakşolmuştur.
Çok iyi cazcı, çok iyi insandı. Yüzünde pırıl pırıl gülümsemesiyle, sevgisini kimseden esirgemezdi. Müthiş ataklarına insanüstü bir enerji eşlik ederdi sanki. Gülümsemesi resimlerinde, müziği albümlerinde yaşıyor. Elvin ise, ne şüphe, kalbimizde...

***


Elvin Jones'un ardından

Caz deyince aklımıza gelen birçok ünlü isim birer birer aramızdan ayrılıyor. Betty Carter'ı hatırlıyorum. 1994 ya da 95 yazıydı. O zamanlar İstanbul Festivali'nin fazla maddi sorunu yoktu. Festival yöneticisi Görgün Taner, iyi gurupları ve şarkıcıları festivale davet ediyor, her gece bir dünya ünlüsü Açık Hava Tiyatrosu'nda sahne alıyordu.
Carter böyle gecelerden birinde yer alıyordu. Konserin ilk yarısı bitmişti ki, bir yaz yağmuru başladı. Festival yöneticileri tedbirliydi. Derhal naylon koruyucular dağıtıldı. Ama yine de cazseverlerin çoğu gitmeyi tercih etti. Ara, uzamaya başlamıştı ki o her zaman gülen yüzüyle Carter'ı sahnede gördük; "Yağmur yağmasa onlar da kalacaktı. Ama biliyor musunuz ki, işte asıl caz dinleyicisi budur. Hiçbir zaman çok seyircim olmadı, büyük paralar kazanmadım ama bu müziği hep çok sevdim. Ben sizlere şarkılarımı söylemekten büyük bir zevk duyacağım. Umarım seversiniz." Açık Hava'da sahneye yakın sıralarda oturan en fazla 200 kişi vardı. Ve Betty Carter, 70 yaşına merdiven dayamış bu büyük şarkıcı, o aylarda çıkardığı iki albümünden seçtiği parçalarla programına başladı. Bir süre sonra yağmur kesildi. Naylon koruyucuları çıkardık ve bir avuç cazsever, güzel müziğin tadını çıkarmaya başladık.Carter'ın arkasındaki grupta, davulu Elvin Jones çalıyordu. Geçen hafta ortalarında kaybettiğimiz büyük davulcu Jones; eşliğindeki zerafet, ritim ve tempo arkadaşlarına da yardımcı oluyor, gece yarısına kadar uzayan ziyafet, yanlış hatırlamıyorsam "Everytime We Say Goodbye" adlı



***
Kenan Onuk
Reuters Haber Ajansı, Elvin Jones'un da kalp krizinden öldüğünü haber verdi, geçen hafta. 76 yaşındaydı. Bu çalışkan ve ritmi olağanüstü başarıyla veren büyük müzisyen, son anına kadar çalışmış, ölümünden sonra 38 yıllık karısı Keiko Jones: "Kurtuldu" demişti. "O kadar rahatsızdı ama yine de çalmaktan geri durmuyordu. Geçen hafta Oakland'daki bir gece kulübünde, bir oksijen tüpü kullanarak çalmıştı. Ne kadar da mükemmeldi." Ünlü piyanist Hank Jones ve 1986 yılında ölen trompetçi Thad Jones'un kardeşiydi. En mutlu yıllarını 1960-1966 yılları arasında geçirmişti.
John Coltrane'ın, Miles Davis'ten ayrılarak kurduğu 4'lünün değişmez üyesiydi. "O yıllarda kendimi, bir sirkte gibi hissederdim. Pamuk şekerlere ve dondurma külahlarına zevkle saldıran bir çocuk gibiydim, sanki. Kendimi en iyi hissettiğim zamanlardı." Grubun o yıllarda çıkardığı bir çok plakta Elvin Jones'un büyük katkısı vardı.
Hele "A Love Supreme" ve "Coltrane 'Live' at the Village Vanguard" konser kayıtlarının plakları yok satmıştı. Kariyeri boyunca 500'e yakın plakta yeralan ve davulda farklı bir ekol yaratmış bu büyük sanatçıyı İstanbul'da pekçok kez izledik, doyasıya alkışladık. Geçen yıllardan birinde, müziğe uzun süre ara vermiş, ilerleyen yaşında harika besteleriyle caza dönüş yapan tenor saksafoncu Charles Lloyd, o sıralar hasta olduğu için İstanbul'a gelemeyen davulcusu Billy Higgins'i kastederek; "Bu harika müzisyenin kıymetini bilin, yavaş yavaş azalıyorlar" demişti. Zaman, hızla geçiyor. 50'li, 60'lı yılların caza bugünkü ruhunu kazandıran büyük sanatçılar adeta sıraya girmiş, birer birer aramızdan ayrılıyor. Yeniler, etkilendikleri bu efsanevi müzisyenlere benzeyebilmek için çaba harcıyor, o sıcak tınıyı yakalamaya çalışıyorlar. Ünlü trompetçi Terence Blanchard'ı beşlisiyle birlikte New York'ta ki Carnegie Hall'daki konserinde izlemiştim, 3 yıl önce. "1959'da kaydedilen Kind of Blue albümünün tıpa tıp aynısını dinleyeceksiniz az sonra, bir plak kaydı gibi. Ama bu asla, asıl kaydı gibi olmayacak. Çünkü sahnede ne Miles var, ne Coltrane, ne Bill Evans, ne de diğerleri. Doğaçlamaya çok yakın bu albümü artık kimse o güzellikte dolduramaz." Elvin Jones'un ölümü, bana işte bu anıları çağrıştırdı.